Badania kontrolne pacjentów dowodzą, że terapia we wczesnym etapie powstawania organicznych przykurczy mięśni przynosi najlepsze wyniki – nim zmiany zostaną utrwalone i układ narządów ruchu zostanie zniekształcony.
Dla osiągnięcia maksymalnie dobrego wyniku zaleca się rozpoczęcie zabiegów w wieku 2-3 lata – dla zmian wrodzonych oraz w wieku 3-5 lat dla wad nabytych i mózgowego porażenia dziecięcego.
Analiza porównawcza skuteczności leczenia dzieci z chorobami układu narządów ruchu lub mózgowym porażeniem dziecięcym w różnych grupach wiekowych wykazała, że u dzieci w wieku przedszkolnym obserwuje się wyższy odsetek dobrych wyników leczenia, niż u dzieci starszych. Ma to związek z silniejszymi zmianami w mięśniach u dzieci w wieku szkolnym i nastolatków, a także z utrwalaniem się z biegiem czasu stałych deformacji układu narządów ruchu.
Wyższą skuteczność uzyskano w przypadku pacjentów ze spastycznymi formami mózgowego porażenia dziecięcego, z umiarkowanymi anomaliami motorycznymi, w przypadku braku zmian lub obecności jedynie minimalnych zmian w stawach.
Tak więc, zastosowanie techniki medycznej autorstwa Prof. V.B. Ulzibata w leczeniu patologii układu narządów ruchu oraz mózgowego porażenia dziecięcego, u których występują organiczne przykurcze mięśniowe, wspomaga ortopedyczną korekcję obecnych deformacji, ograniczenie przewlekłego mięśniowo-powięziowego zespołu bólowego, a także podniesienie ogólnej skuteczności rehabilitacji medycznej i społecznej.
Ważną rolę w poprawie czynności ruchowych pacjentów odgrywa odpowiednio zorganizowana rehabilitacja pozabiegowa, która w pełni spełnia główne zasady rehabilitacji medycznej: wczesne rozpoczęcie, podział na etapy, ciągłość, złożoność i podejście indywidualne.
Szczególną cechą zalecanego systemu rehabilitacji pozabiegowej jest wysoki nacisk na wykonywanie ćwiczeń, mających na celu korekcję patologicznych postaw, formowanie nowych nawyków ruchowych, zapewnianie skoordynowanej pracy mięśni, podnoszenie odporności na zmęczenie fizyczne.
Dla osiągnięcia najlepszych wyników, konieczne jest rozpoczęcie aktywności ruchowych o zróżnicowanym natężeniu i typie, stosowanie różnych metod rehabilitacji w celu normalizacji postawy ciała i mechanizmu chodu, oraz zastosowanie złożonych ćwiczeń i przyrządów dostosowanych do bieżących możliwości pacjenta.