Metoda Ulzibata – stopniowej fibrotomii została opracowana ponad 20 lat temu w Instytucie Rehabilitologii Klinicznej w Tule (Rosja), przez honorowego wynalazcę Federacji Rosyjskiej, doktora nauk medycznych, profesora Walerego Borysowicza Ulzibata.
Badania w zakresie patologii klinicznej zrealizowane przez personel kliniki z udziałem niezależnych ekspertów wykazały, że w różnych chorobach klasyfikowanych wspólnie jako choroby narządu ruchu, jednym z powodów odbiegającej od normy pracy mięśni, zespołów bólowych i zaburzenia ruchów dowolnych, jest rozwój zmian zanikowych w mięśniach szkieletowych.
Wynikiem zaawansowanego procesu zanikowego jest trwała zmiana struktury tkanki mięśniowej, polegająca na zastąpieniu części włókien mięśniowych tkanką łączną (zwłóknienie), czyli tworzenie organicznych przykurczy mięśniowych – skróconych i utwardzonych części mięśni, bolesnych w dotyku i nie zanikających podczas rozluźnienia mięśnia.
Za sprawą tych zmian, dalszy wpływ na mięśnie szkieletowe odbywa się zarówno w wyniku działania bezpośrednich czynników patologicznych, jak i na drodze pośredniej – poprzez choroby układu nerwowego, kręgosłupa i stawów. Długotrwałe nasilenie napięcia mięśni w przebiegu mózgowego porażenia dziecięcego oraz innych chorób wpływa na zaburzenie krążenia krwi oraz innych procesów metabolicznych w mięśniach szkieletowych i sprzyja powstawaniu w nich dalszych przykurczy. Stwierdzono także, że w wypadku ciąży powikłanej lub matki cierpiącej na choroby ostre i przewlekłe, przykurcze takie mogą powstawać u dziecka nawet w okresie przedurodzeniowym (prenatalnym).